Wat wil ons lichaam ons vertellen?

In mijn praktijk, zowel bij coaching, mindfulness en de yoga komen veel mensen met lichamelijke klachten. Dat kan variëren van buikklachten, vermoeidheid, eczeem en hartkloppingen tot pijn in gewrichten, als rug, nek, enkels en schouders. De lijst aan klachten en mogelijkheden is te lang.

Klachten waarvoor ze soms al vele dokters, therapeuten, en specialisten hebben gezien. Er zijn zalven en pillen geprobeerd, een abonnement bij de fysio. Operaties worden voorgesteld of zijn inmiddels al verricht. Ook allemaal met wisselende resultaten. Vaak zie ik dezelfde klachten bij de mensen terugkomen.

Soms vraag ik wel eens aan iemand: Wat zou je lijf je hier nu eigenlijk willen vertellen? Dat ontstaat er altijd een gesprek dat verder gaat dan de klacht alleen. Soms is het gelijk helder, maar ook vaak niet. Omdat ons verdedigingsmechanisme zo is ingesteld dat het te bedreigend, confronterend of te pijnlijk is om onderliggende probleem direct te benoemen.

Vaak komen we op iets uit wat we heel diep anders zouden willen. Het grote verlangen wordt stelselmatig onderdrukt, vaak uit angst om iets anders te verliezen. Bijvoorbeeld je verbinding met je partner, familie of vrienden. Maar ook in materiële zin, bijv. de plek waar je woont, je werk of je salaris.

Daar waar we keuze maken uit angst om te verliezen, daar verliezen we ondertussen iets heel anders; namelijk DE VERBINDING MET ONSZELF. En het lijf van ons laat dat feilloos merken en voelen. Vaak wat wij als ‘ziekte’ of als ‘klachten’ omschrijven.

We willen het liefst zo snel mogelijk van onze klachten af. Zo snel mogelijk weer ‘genezen’ en ons ‘gezond’ voelen.

Vaak worden ook dokters en andere artsen afgerekend op de snelheid en kunde waarbij ze iemand van zijn klachten afhelpt. Zonder even de tijd te nemen en erbij stil te staan, de pijn er te durven laten zijn en voelen en ons zelf de vraag te stellen: Hoe gaat het eigenlijk met mij? Zit ik nog wel op het pad waar ik op zou willen zijn? En dan is het allemaal heel ongemakkelijk en spannend als je tot de conclusie komt dat er iets moet veranderen in je leven. De consequenties kunnen heel bedreigend voelen en van dat gevoel wil je weer zo snel mogelijk af, dit voelt niet ‘veilig’.

Dit wordt dan eerst weer verholpen door een pil, zalf of fysio. Maar het diep verlangen, wat je echt zou willen en wat goed voor je zou zijn, dat blijft. Dat gaat niet weg en je zult snel weer dezelfde klachten gaan ervaren. Je lichaam geeft weer signalen. Je lichaam trekt geduldig net zo lang aan de bel totdat je de signalen ooit gaat oppakken en er anders naar gaat kijken.

Als medisch onderzoek niks oplevert bij een arts of ziekenhuis, wat kan je dan eens verder gaan onderzoeken?

Kijk eens wat voor impact het heeft als je misschien in een verkeerde baan zit, of je hebt een slecht huwelijk, misschien woon je wel op een verkeerde plek.

Wat kan je misschien wel gaan veranderen op het gebied van voeding? Misschien kan je meer gaan bewegen. Maar als laatste is zeker bewustwording heel belangrijk. Wat wil de klacht je nu eigenlijk vertellen? Wat probeert jou lijf je duidelijk te maken?

Psyche en emoties spelen een zeer belangrijke rol bij het ontstaan en genezing van klachten, ziekten. Vaak ontwikkel je een bepaalde ziekte/klacht, wat zich bevindt in de psychologische, emotionele toestand van een persoon op het vlak van onze diepste gevoelens en overtuigingen. Dit kan je gaan onderzoeken bij jezelf om dit te begrijpen. Ook steeds meer artsen, wetenschappers en andere gezondheidswerkers die verder willen kijken dan alleen het rationele lichamelijke, zijn hier meer mee bezig.

Je krijgt het misschien wel eens te horen; het zit tussen de oren, maar als je verder wilt kijken dan is dat vaak ook nog eens het geval. In een andere blog kom ik hier uitgebreid op terug, ik noem voorbeelden vanuit mijn eigen ervaring maar ook uit mijn praktijk.

Ik wil 1 voorbeeld noemen van een client die dit niet wilde zien. Vaak vermoeid en werkte 40 uur in de week. Ze was zeer hooggevoelig en werkzaam als leerkracht. Vele prikkels overdag en dit probeerde ik met haar te reduceren. Maar werkzaam op een school is dit bijna niet te voorkomen.

Ze kwam er op een zekere dag met een hartkastje aan die haar hartritme moest controleren de hele dag. Ik vroeg haar waar deze klachten vandaan kwam en of er al anders specialistische medische zorg was geweest. Ze konden niets vinden, ze zei; ach dit zit in de familie. Ik heb haar vervolgens gevraagd om eens te kijken naar haar invulling van de dag, weekenden voor het opladen, stress te reduceren, minder te gaan werken eventueel. Maar daar lag het allemaal volgens haar niet aan. Deze vrouw vond het kennelijk moeilijk om dit zelf te onderzoeken en werkte ook niet mee. Wat ik dan vaak zie bij cliënten is dat het gaat om angst, angst om te veranderen.

Zo noem ik een voorbeeld van iemand die het heel anders had kunnen doen, zelfonderzoek met of zonder mijn hulp, maar wellicht was ze dan verder gekomen. Nu blijf je in je oude verroeste patronen vastzitten en is het te confronterend om verder te gaan onderzoeken bij jezelf.

Vele klachten veroorzaak je onwetend zelf. In een andere blog kom ik hier uitgebreid op terug.

Ga terug naar alle blogs